Ofrecémosvos un relato da alumna Marta Otero de 1ºB de bacharelato. Agradecémoslle moito a súa participación e desexamos que volva colaborar no noso blog.

Grazas Marta!

...

Don Paulo da Barca era un home deses co que só te atopas unha vez na vida.

Vivía nunha vila pequena, porto de mar, desas de rúas estreitas e humidade cubrindo as paredes das casas baixiñas. Desas cheas de anciás enloitadas, e vellos que berran ¡Arrastro! nas tabernas e bótanlle gotas de caña ao café. Nas que os nenos corren tralos gatos, con feridas nos xeonllos e buratos nos pantalóns, mentres os pais bican as nais antes de embarcarse por ¡ai se Deus fora quen de saber canto tempo!

O vello don Paulo era coñecido por todos como O Capitán, pois aínda que tal honra non lle fora xamais concedida, todos sabían que se existía alguén que fora quen de merecela, ese era don Paulo.

Fora mariñeiro dende que de cativo foi capaz de dar dous pasos seguidos sen caer ao chan.

Non podía fuxir da sensación descoñecida que o embargaba ao pisar terra, cando, acostumado ao abaneo das ondas baixo o barco, presentábaselle o chan demasiado firme.

O barco era unha extensión do corpo do Capitán. Mesturárase xa cos seus movementos, danzando ao compás da mar, tanto daba que esta ruxira de carraxe ou acariñara docemente o ronsel castigado da embarcación. Non se sabía se era o Capitán o que acompañaba o abaneo en cada singradura ou era o mar o que se movía co vello.

O Capitán sabía comprender o estado de ánimo do mar só con mirar a cor das augas ou poñendo atención á forza dos seus berros.

Porque os mares berran.

A pel do Capitán era escura, tostada e curtida coma o coiro. A súa longa cabeleira branca descendía coma unha cascada de prata polo seu lombo, coroada por unha boina negra como único e inherente estandarte. Era dese tipo de persoas que xa viron todo canto pode chegar a ser visto. Non supuña máis para o mundo que unha pinga de auga en continua travesía.

Os seus ollos vellos, mirando sempre ao fronte, eran dun azul tan claro que mesmo poderían pasar polos dun cego. Á xente, que moito fala, gústalle dicir que se volveran azuis de tanto mirar o mar.

Xeracións e xeracións morrían á sombra do Capitán, que parecía ser inmune á man xélida que a todos acolle. Co tempo, o Capitán fíxose parte do pobo, coma a casa máis vella, o camiño máis transitado ou a lenda máis veces narrada. Isto non estrañaba a ninguén, pois supuñan que ata a mesma morte lle tomara respecto.

Como xa dixeramos, o mar berra. Pero tamén chora.

E foi o día no que se escoitou chorar ao mar cando O Capitán apartou a vista do horizonte e marchou.

A vila perdeu a vida de súpeto naquelas semanas nas que nada se soubo do vello. A xente descartaba a teoría dun afogamento, pois non crían que o mar quixese dalgún modo rematar coa vida do seu fillo máis fiel. O que pasou despois aínda non se explica hoxe, e pode que sexa porque xa non se fala diso.

As ondas trouxeran o corpo sen vida do home dos mares. Xurdiu acompañado por unha alborada vermella, deitado nunha chalana encallada na area da praia, coas mans cruzadas sobre o peito, ningún signo de violencia no corpo e os seus ollos azuis ben abertos cravados no ceo.

Imposible determinar a causa da morte, e o único que foron quen de asegurar era que morto estaba.

O capitán non tiña familia coñecida, polo que foron os veciños os encargados de cargar cos gastos do enterro, enterro ao que non faltou alma cristiá nin pagana. Así a todo, moitos deles acudiron coa secreta intención de rematar de crer que o home dos mares xacía teso como outro home calquera, pois xa ninguén cría que a morte ía poder vencer ao Capitán.

Enterrárono na beira, para que o vello puidera sentir dende onde queira que se atopase, a frescura do salitre que lle acariñara as meixelas e lle propinara os seus maiores lategazos durante toda a súa vida, e escoitar o son da escuma cando golpeaba as rochas chea de furia.

Pasou moito tempo, e a xente xa non fala diso.

Só se sabe que, dende aquel día, ninguén volveu escoitar chorar ao mar.

Imaxe de Castelao "Vento mareiro"